Ingenesteld tussen mesas is op deze opname de bodem van het dal te zien waar geërodeerde rots en/of grondpuin vanuit de mesawanden in een trage stroom lijkt te zijn uitgevloeid en in het dal samengekomen. Volgens een gezaghebbende theorie is bij het loskomen uit de mesa het grondpuin vermengd geraakt met ijs en sneeuw. Dit gemengde ijsrijke puin is daarna langzaam van de helling gestroomd. Een vergelijkbare landvorm op aarde zijn zogenoemde rotsgletsjers, die traag als een gletsjer naar beneden glijden, als het ware gesmeerd door het ijs dat gevangen zit in de poriën van het gesteente.

De opname vertoont puin dat licht van kleur is op een donkerder gekleurd oppervlak. Beide oppervlakken vertonen onregelmatige breukpatronen en er zijn aanwijzingen dat sindsdien aanzienlijke erosie heeft plaatsgevonden. De traag stromende bovenlaag vertoont ook een zeer groot aantal regelmatige veelhoekige patroontjes. Dergelijke patronen zijn op aarde typisch voor permafrost en worden over het algemeen beschouwd als duidelijke aanwijzing voor de aanwezigheid van ijs vlak onder de oppervlakte.

Erosie en het uitschuren van steile hellinkjes brengen een grote hoeveelheid lagen in de ondergrond aan het daglicht. Een dergelijke structuur is ongebruikelijk voor één enkele gletsjerstroom en kan wijzen op periodieke groei en krimp van gletsjers. Daarnaast wijst het feit dat er aan de oppervlakte en langs de uitgesleten hellingen maar weinig stenen liggen, erop dat het uit de mesas eroderend puin voornamelijk uit grond bestaat.

Vertaling: I. van Vessem