Οι μεγάλοι κρατήρες πρόσκρουσης έχουν στις κεντρικές περιοχές ανυψωμένο το υπόβαθρο, ένα φαινόμενο που ακολουθεί μετά την υπερηχητική σύγκρουση της τεράστιας ενέργειας. Αυτό δημιουργεί παράθυρα στα βαθιά πετρώματα και την πιο αρχαία γεωλογική ιστορία.

Οι κεντρικές κορυφές στον Άρη έχουν μερικούς από τους πιο ποικίλους και διακριτικούς τύπους πετρωμάτων. Στην ενισχυμένη έγχρωμη υποεικόνα βλέπουμε δύο χαρακτηριστικά χρώματα υποβάθρου – ελαφρό γαλάζιο και μοβ - και κοκκινωπό προς μαύρο λεπτόκοκκο υλικό που καλύπτει μερικά πετρώματα. Αυτά τα πετρώματα είναι γενικά συμπαγή ή ανάμικτα και δεν παρουσιάζουν τακτικά στρώματα, όπως ροές λάβας ή γραμμές ιζημάτων νερού. Μια πιθανότητα είναι, ότι αυτά είναι πλουτωνικά πετρώματα, όπου λιωμένο πέτρωμα στερεοποιήθηκε σε κάποιο βάθος και δεν εξερράγη επάνω στην επιφάνεια, όπως ροές λάβας ή σωματίδια.

Ανάλυση των φασμάτων CRISM εδώ θα πρέπει να παρέχει περαιτέρω ενδείξεις. Αυτό το σημείο στις απέραντές βόρειες πεδιάδες, όπου κάποιοι πιστεύουν ότι υπήρχε ένας αρχαίος ωκεανός. Μέχρι στιγμής, η ορυκτολογική υπογραφή του ωκεανού – ιζημάτων δεν έχει αναφερθεί.

Μετάφραση στα ελληνικά: Ευαγγελος Κρεμαστας